The peacefull village dag 1, rit en aankomst

Maandag 24 september
De rit van de stad Sintang naar het dorp Tembak duurt ongeveer 2,5 uur. Van die 2,5 uur rijden we zeker 2 uur lang langs de palmolieplantages. Dit was voorheen primair regenwoud met veel verschillende soorten bomen. Nu staan er alleen nog maar palmolie-bomen. Door de houtkap en de ontbossing is de diversiteit van planten en bomen op dit hele stuk verdwenen. Palmoliebedrijven zijn hier de baas. De bedrijven houden de lokale bevolking voor de gek. Er wordt werk en loon beloofd, maar dit valt vies tegen. Op een gegeven moment is er geen werk meer als de palmolie gewonnen is. Wat overblijft, is een stuk onbruikbare grond. En zo worden steeds meer stukken regenwoud hier ontbost en palmolieplantages aangelegd. Zo verdwijnt hier in rap tempo de natuur. En daarmee verdwijnt voor de bevolking werk, voedsel, ....hun bestaan!


Welkom

Na 2,5 uur in de auto komen we aan in het dorp van de dayaks, Tembak. Van alle kanten wordt er geroepen ‘Mr Jo’ (ome Jean). Als we met de auto voor de deur van het huisje staan, komt iedereen bij elkaar. De kinderen helpen stuk voor stuk met het dragen van de spullen uit de auto. Het huis zit al vol, iedereen mag naar binnen, de deur staat hier eigenlijk gewoon open. Iedereen lijkt blij om Mr Jo weer te zien en ik stel me aan iedereen voor. In het begin nog wat onwennig al die onbekende kinderen en mensen om je heen, en niet een paar, maar direct het hele dorp. Er is meteen rijst voor ons gemaakt en na het eten roepen de kinderen ‘mandi’. Mandi betekent ‘baden’. Natuurlijk roept Mr Jo heel hard ‘mandi’ terug en wordt er gejuicht. Alle kinderen gaan mee naar de rivier, ze springen, rennen en doen gek. Ze hebben geen zwemspullen maar springen in hun blootje erin of met de kleren aan. Het is zo warm dat alles toch snel droogt en vies worden is niet erg. Wat een plezier in de rivier, het water is schoon en verkoelend. Bijzonder om al deze kinderen te ontmoeten. Het eerste wat opvalt is dat de kinderen nog zoveel plezier beleven aan buiten spelen. Er wordt de hele dag door gespeeld tot ‘s avonds laat en er is vrijwel nooit ruzie. Er wordt wel eens geplaagd of iemand wordt voor de gek gehouden, maar van ruzie kun je niet spreken. Om 6 uur is het hier hartstikke donker, dan zijn er niet meer zoveel mensen op straat. Op maandagavond zet ome jean Ice Age 3 op op de laptop. Een groepje van 10 kinderen komt in de woonkamer zitten, de film staat op in het engels, maar alleen al om de beelden en fratsen van deze gekke dieren wordt gelachen.

Het gezin waar we verblijven bestaat uit mama, papa, Una, Siam en de twee oma’s. De oudste zoon studeert in de stad bij zijn oom, dus woont hier niet. Ze zijn aan het bijbouwen en alle volwassen mannen uit het dorp helpen mee. Ook wordt er een nieuwe kerk gebouwd. De vader van het gezin is een van de belangrijkste mannen uit het dorp die het meeste regelt, een soort dorpshoofd die ook de contacten onderhoudt met de andere dorpen. Bij het bouwen van de kerk werken de mannen uit het dorp samen, vrouwen doen hier de was, koken en zorgen voor de kinderen. Er wordt ‘s morgens hard op een soort trom geslagen, waardoor de mannen in het dorp weten dat er vandaag gewerkt moet worden. Degene die niet meehelpen, moeten meer betalen voor de bouw.

Dinsdag:
‘S morgens om 6 uur ontwaakt het dorp. Er komen scooters en brommers langs met 3, 4 of zelfs 5 kinderen op één scooter die van een ander dorp komen en naar de lagere school of de highschool gaan in Tembak. Met of zonder ouders op de scooter, het kan hier allemaal. De kinderen uit Tembak die naar de lagere school gaan (leeftijd 6 t/m 11) , wandelen ‘s morgens 15 minuutjes naar school. Kinderen uit een of twee dorpen verderop moeten 1 uur en driekwartier wandelen om ‘s morgens op school te komen, sommige gaan met de scooter, andere kids te voet. Deze wandeling moeten zij ‘s middags in de volle zon weer opnieuw maken terug naar huis.
Op dinsdagochtend lopen we met Siam, zoontje van het gezin waar we slapen, naar school. Onderweg sluiten kinderen aan die meegaan en ook Yutan van 5 wandelt met ons mee hoewel hij nog niet naar school gaat. De oudere kinderen zitten op de junior high school, deze ligt ook in het dorp Tembak en is bedoeld voor de leeftijd van 12, 13, 14 jaar1 . Wil je daarna nog verder leren dan moet je naar de stad, 2,5 uur verderop (senior high school 15 t/m 18 jaar). Dit hangt ervan af of er geld is om nog verder te studeren.

Als we aankomen bij de school, stormt iedereen op ons af. Alle jongens rond ome Jean en alle meisjes rondom mij. Een beetje ongemakkelijk, want iedere stap die we zetten worden we achtervolgd. Als de leraren op school zijn, moet iedereen in een rij gaan staan. Er wordt een praatje gehouden in het indonesisch, duidelijk wordt dat de kinderen vandaag vrij hebben, net zoals de andere kinderen in de stad. Omdat ouders dit niet weten, mogen de kinderen 3 uur lang op school spelen. Er wordt gevoetbald door de jongens en de meisjes spelen volleybal. Daarnaast wordt er geschaakt en gelachen. Daarna lopen we terug en ga ik met de kleintjes naar de rivier. Moeders komen zich wassen in de rivier met shampoo. Ons huisje vangt stromend water op vanuit de bergen, dus we kunnen ons ook in het huis wassen. Een grote bak wordt gevuld met water en met een kleiner plastic kannetje kun je het water over je heen gooien. Op de een of andere manier lijkt het alsof je daardoor veel meer geniet van een douche dan thuis. De twee buurmeisjes, Mimi (11) en Pet (9) wonen zonder ouders naast ons. Hun ouders wonen twee dorpen verderop. Door de week verzorgen Mimi en Pet zichzelf. Soms gaan ze in het weekend terug naar hun ouders, maar niet iedere week.

Ik denk dat ik langzaam aan verliefd wordt op deze kindjes, wat een schatjes, de een is nog leuker dan de ander. Het zijn stuk voor stuk mooie kindjes. Langzaam aan ken ik de meeste namen van de kinderen, maar het zijn er zoveel ....geen makkelijke klus;)