het besef van een waardevolle reis
Blijf op de hoogte en volg Anouk
11 November 2012 | Indonesië, Borneo
Dag lieve mensen uit het koude kikkerlandje,
ik heb vernomen dat het in nederland weer steeds koudere temperaturen aanneemt en dat het tijd is voor de winterjas....brr.
Zelf heb ik de afgelopen weken nog flink gezweet in het dorp en tegelijkertijd nog vele waardevolle ervaringen opgedaan. Hoewel de regentijd hier duidelijk van start is gegaan en we worden overspoeld met enorme plensbuien, blijft de temperatuur hier aangenaam.
De komst van de nederlandse stagiaire bosbouw, Janse, (tevens goochelaar) en de komst van de twee nederlandse vrijwilligers fysiotherapie (Esther en Robin) heeft nog vele grappige momenten opgeleverd. Een uitwisseling van nederlandse gewoonten, waaronder het bakken van appeltaart, pannenkoeken en een echte goochelact van Janse in the middle of Borneo! Het bezoek van een rat/muis in de slaapkamer met drie nederlandse meiden op 1 matras.... met als oorzaak; een zakje mie op mijn slaapkamer.
Daarnaast hebben we het feest van een bruiloft mogen meemaken, zijn we aanwezig geweest bij de inzeging van een nieuw huis en zijn we zo vrij geweest op de scooter van ome jean in het dorp te oefenen, terwijl hij ziek was.
Afgelopen vrijdag was een speciale avond, een moment dat me nog meer liet beseffen hoe waardevol de afgelopen zeven weken hier in het dorp zijn geweest en hoeveel liefde de volwassenen en de kinderen aan mij hebben gegeven. De avond startte met de premiere van de goochelshow van Janse. Ik had de eis dat hij al zijn trucjes moest hebben laten zien voordat ik het dorp zou verlaten. We hebben hard gelachen en de kinderen en ouders hebben genoten. Daarna volgde een onverwachte ceremonie voor mijn afscheid. De woonkamer zat vol met lieve kindjes en ouders en en werd gebeden. Na het gebed werd er thee en zoetigheid uitgedeeld en hebben we de filmpjes gekeken die Jean en ik afgelopen weken hebben gemaakt.
Die avond heb ik afscheid genomen van bijzondere mensen en flink wat tranen gelaten. Datzelfde gold voor de volgende ochtend, waar ik nog een laatste bezoek heb gebracht aan de school en ik van alle kindjes een handje kreeg.
Bij het officiele vertrek uit het dorp, wist ik echter een ding zeker; ik zie jullie nog eens; ik kom zeker terug.
Het laatste uurtje in sintang, bij de pastor, gaat nu van start. De komende dagen mogen ome jean en ik genieten van wat luxe in Pontianak en Jakarta...envrijdagochtend land ik weer op nederlandse bodem en ik hoop iedereen weer snel te zien,
Veel liefs, tot snel
ik heb vernomen dat het in nederland weer steeds koudere temperaturen aanneemt en dat het tijd is voor de winterjas....brr.
Zelf heb ik de afgelopen weken nog flink gezweet in het dorp en tegelijkertijd nog vele waardevolle ervaringen opgedaan. Hoewel de regentijd hier duidelijk van start is gegaan en we worden overspoeld met enorme plensbuien, blijft de temperatuur hier aangenaam.
De komst van de nederlandse stagiaire bosbouw, Janse, (tevens goochelaar) en de komst van de twee nederlandse vrijwilligers fysiotherapie (Esther en Robin) heeft nog vele grappige momenten opgeleverd. Een uitwisseling van nederlandse gewoonten, waaronder het bakken van appeltaart, pannenkoeken en een echte goochelact van Janse in the middle of Borneo! Het bezoek van een rat/muis in de slaapkamer met drie nederlandse meiden op 1 matras.... met als oorzaak; een zakje mie op mijn slaapkamer.
Daarnaast hebben we het feest van een bruiloft mogen meemaken, zijn we aanwezig geweest bij de inzeging van een nieuw huis en zijn we zo vrij geweest op de scooter van ome jean in het dorp te oefenen, terwijl hij ziek was.
Afgelopen vrijdag was een speciale avond, een moment dat me nog meer liet beseffen hoe waardevol de afgelopen zeven weken hier in het dorp zijn geweest en hoeveel liefde de volwassenen en de kinderen aan mij hebben gegeven. De avond startte met de premiere van de goochelshow van Janse. Ik had de eis dat hij al zijn trucjes moest hebben laten zien voordat ik het dorp zou verlaten. We hebben hard gelachen en de kinderen en ouders hebben genoten. Daarna volgde een onverwachte ceremonie voor mijn afscheid. De woonkamer zat vol met lieve kindjes en ouders en en werd gebeden. Na het gebed werd er thee en zoetigheid uitgedeeld en hebben we de filmpjes gekeken die Jean en ik afgelopen weken hebben gemaakt.
Die avond heb ik afscheid genomen van bijzondere mensen en flink wat tranen gelaten. Datzelfde gold voor de volgende ochtend, waar ik nog een laatste bezoek heb gebracht aan de school en ik van alle kindjes een handje kreeg.
Bij het officiele vertrek uit het dorp, wist ik echter een ding zeker; ik zie jullie nog eens; ik kom zeker terug.
Het laatste uurtje in sintang, bij de pastor, gaat nu van start. De komende dagen mogen ome jean en ik genieten van wat luxe in Pontianak en Jakarta...envrijdagochtend land ik weer op nederlandse bodem en ik hoop iedereen weer snel te zien,
Veel liefs, tot snel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
