Sintang Orang oetan center

Aankomst Sintang, huis van pater jacques

Nu is er even tijd voor berichten, omdat we internet hebben bij de pater thuis. vandaar twee berichten zo snel achter elkaar.
 
In een uurtje zijn we vrijdagmiddag van Jakarta naar Pontianak gevlogen. Vanuit Pontianak mochten we 8 uur in de auto zitten op weg naar Sintang (woonplaats pater Jacques). Stukken weg waren goed aangelegd, andere bestonden uit kuilen en gaten. Spontane flashbacks van een rit op de kaapverdische eilanden. Gelukkig hadden we een ervaren taxi-chauffeur die er goed mee overweg kon en erdoor heen raasde. Ondertussen kwamen we in een kuil vast te zitten met de auto. Sterke krachten van jacques en ome jean die de auto weer vooruit hebben geduwd, met pratsch op schoenen en kleren als resultaat. Tijdens de reis goed gelachen met pater jacques die aan een stuk door grapjes maakt. Om elf uur ‘s avonds het huis in sintang bereikt, waarna de heren aan de duak gaan, een alcoholische drank, rijstwijn. Niks voor mij natuurlijk:P

Terwijl we boven op het terras zaten was het hartstikke donker, vandaar dat ik de tuin niet in kon kijken. De reden waarom ik me verheugde op de deze ochtend. Het is hier overigens vijf uur later, bij ons nu een uur in de middag, bij jullie nu 7u in de ochtend.

Vanmorgen opgestaan, een prachtig uitzicht op de tuin van de pater. Terwijl ik langzaam aan doe, staan er in de tuin al werklui die bezig zijn met de bouw van een nieuwe kliniek voor zieke orang oetans. Hardwerkende mensen in de vroege hitte!

 Voor het ontbijt na de orang oetans gaan kijken , Het opvang centrum ligt een paar meter van t huis.Er is een nieuwe orang oetan gebracht afgelopen week, mamat, een ziek mannetje die nu niet kan lopen. het zijn inderdaad net mensen. In de dierentuin zie je ze, maar dit was bijzonder dichtbij. Ze kijken je aan zoals mensen die je net ontmoet. Je ziet ze met hun ogen rollen als je voor ze staat, alsof ze je van top tot teen inspecteren. ik denk dat ik ome jeans uitspraak nu beter kan plaatsen,  wat er van binnen met je gebeurt als je oog in oog met een orang oetan staat. Terwijl ik voor het hok sta, steekt jojo (eerste orang oetan die gered is uit een van de dorpen hier) een arm door het hek richting mijn buik.Maar t is beter om ze nog niet zomaar aan te raken. Jojo loopt dan naar een soort riem in het hok,pakt deze op.Ze haalt ze m uit de knoop met haar mond. Vervolgens steekt ze de ene helft door het hek en houdt de andere helft vast.. Ik kon t niet laten om even aan die riem te trekken en aangenaam kennis te maken. En wat een handen en voeten, echt sprekend die van de mens! Mooie slimme dieren. het doel is dat deze orang oetans uiteindelijk in tembak in een beschermd stuk oerwoud worden teruggezet in de natuur.

Vanmiddag naar de stad iinkopen gedaan voor het dorp Tembak waar we maandag heen vertrekken.
Ondanks vervelende muggenbulten voel ik me goed, hopelijk gaat het met jullie daar ook goed!
Liefs