Eerste indrukken

Dinsdag Jakarta

Na een lange vlucht van ongeveer 12 uur aangekomen in Kuala Lumpur. Een modern vliegveld waar genoeg te doen is. Alvast een geruststelling voor de lange wachttijd tijdens de terugvlucht eind november. Terwijl we op de parkeerplaats liepen stormden een aantal jonge jongens op ons af om te helpen met het dragen van de koffers, oftewel het inladen van de koffers. Zoals ze verwachten van ons, kregen ze daarvoor wat kleingeld.
Vanuit het vliegveld reden we met een vriend van mijn oom (koes) door Jakarta, wat een stad, wat een chaos in het vervoer. Een overvloed aan scooters en brommers. Openbaar vervoer is hier te duur voor de mensen, 30 cent voor de bus is erg duur vd lokale inwoners, aldus koes? Het knipperlicht staat voortdurend op rechts, want er wordt altijd ingehaald! Hoeveel baans is het hier op de weg? Geen idee, dat bepalen de weggebruikers zelf. Een minimale leeftijd voor op de scooter...dat kennen ze hier niet. Kinderen van 10 jaar zie je langs crossen. Babytjes en kleutertjes bij hun ouders op de scooter zonder helm, zo kwetsbaar. Sommige mensen dragen mondkapjes vanwege de smog. Tijdens het wachten bij het stoplicht op de grote weg, geeft Koes aan dat we de ramen dicht moeten doen, want er komen bedelaars op ons af. Terwijl er aan de ene kant van de weg moderne gebouwen staan, wonen andere mensen in krotjes langs het water of slapen ze op de grond onder de brug.
 
 
Woensdag jakarta
Op woensdagochtend brengen we samen met Koes en pater Jacques een bezoek aan een project van een nederlandse zuster, zuster Andrea. Er zijn namelijk een drietal kinderen uit het dorpje Tembak die geopereerd moeten worden en dat moet besproken worden. Gelukkig hebben we Koes die ons veilig daar brengt door de verkeerschaos. Het bleek een heel terrein met allemaal aparte huizen. We kregen een rondleiding, eentje waar ik me niet op voorbereid had. Zuster Andrea helpt hier kinderen met een afwijking, zowel zwerfkinderen als kinderen uit de stad of het dorp die wel hun ouders nog hebben. Kinderen komen daarheen om geopereerd te worden en verblijven daar ook na de operatie voor herstel. Ze vertelt dat de meeste kinderen met een afwijking in dorpen of steden verstopt worden, meestal achterdoor in een kamertje in het huis. ze zijn moeilijk bereikbaar. Kinderen met een hazenlip kunnen snel en makkelijk geholpen worden, maar er waren zwaardere gevallen. We liepen een kamertje in, daar lag een babytje met een waterhoofdje, zo treurig om te zien en het verhaal erachter te horen. Dit meisje was nog geen jaar, maar volgens de zuster toch te laat binnengebracht om haar nog te kunnen helpen. Haar schedel was al zover uitgezet dat het nooit meer zou verdwijnen. Het meisje zal nooit kunnen lopen, niet kunnen praten, slechts een beetje kunnen lachen. Ze wacht langzaam af op de dood, aldus de zuster. In de maatschappij zal ze nooit worden geaccepteerd. Terwijl pater Jacques boven haar bedje hing, hield ze de armpjes omhoog. Daarnaast was er een gezamenlijke eetzaal, een creche en activiteitenruimte waar kinderen zelf kaarsen en speelgoed maakte. Een geweldige plek om stage te lopen of een tijdje te werken, bedacht ik me zo. Zuster Andrea stond zeker open voor contact met de hogeschool Pedagogiek. De zusters zijn op leeftijd en het project zal moeten worden voortgezet, dus bekendheid is van groot belang.
 
Ik zal wat foto's plaatsen,
Salamat malam (goede avond)
Indonesisch is trouwens vrijwel niet leerbaar:p maar het proberen waard:p

Liefs x